معنای بیت المال
دکتر فرخ باور
در تب و تاب سخت ساخت و سوخت ایران باید روشن سخن گفت و نظریه های راهبردی را مطرح کرد. منظور از بیت المال چیست؟ در آن زمان منظور تقسیم عادلانه بوده (همانند خمس) یا اینکه بیت المال مالکیت عمومی بوده؟ دولت انقلابیِ دکتر احمدی‌نژاد به گفته خودشان، اگر می توانست سهام باقی کارخانه های دولتی را هم میان مردم پخش می کرد و سودش را به حساب مردم می ریخت، که در زمان حاکمیت مافیای سوداگران مالی گام که نه، جهش بزرگی در مسیر عدالت اجتماعی بحساب رفته و سروصدای آن در دنیا می پیچید. مردم اشتیاق مالی و معنوی بیشتری برای تولید و تولید خوب پیدا می کردند و این همه، مکانیسم انباشت سرمایه و انحصار نظام سرمایه داری را می شکست.
اما می بایست هیات دولت برگزیده ی مردم آن را مدیریت می کردند و بدون برنامه ریزی و مدیریت نظامی دولتی، آن هم در‌برابر حمله امپریالیسم، همانطور که موارد زیاد دیده شد و آخرین سوریه، تقسیم عادلانه هم بهم می ریخت. اما اصل رهایی انسان این است که از وابستگی وارسته شود و نگرانی نداشته باشد.
برنامه ریزی از دبستان تا دانشگاه و تولید و‌معیشت مردمی حتی با تمام امکانات سخت و نرم افزاری خود بخود ممکن نیست و مدیریت لازم دارد. مدیریتی که رفته رفته از شکل هرمی و عمودی و از بالا به پایینش کاسته شد و بر مشارکت مردم و سازمان هایش در آن افزوده می شود و علم و دانش و تخصص یکی از متغیر های آن می شود. در آنجا سهام عدالت از فردی، و به هرحال نگرانی، و "الیه-ناسیون" به بیت المال و مالکیت عمومی تبدیل می شود.
الان اصل ۴۴ و اینکه مالکیت باید خصوصی شود شکلی از مبارزه علیه انحصارات و پنهانکاری و زد و بند و قاچاق کلان مافیایی است و موضوعی است که تب و تاب آن با حمله بیولوژیک کورونایی همه جا در نظام سرمایه داری سخت تر شده است و دولتهای بورژوازی سخت در تلاشند کار بحران به احراز موقعیت و مالکیت و مدیریت دولت نکشد و اگر هم بکشد در دست برادر بزرگی مانند بیل گیتس و جرج سوروش با اختاپوسهای سازمانهای وابسته به "جامعه ی باز" او و گلوبالیسم مالی نظامی قرار بگیرد.
اما ایران علیرغم اختاپوس مافیای سوداگران بانکی، مانند یک دولت سرمایه داری سنتی با طبقه بورژوازی تاریخی استخوان دار با ارتش و نیروهای جبری اش نیست و به اصلاح اروپائی ها بی چفالو و دو سر است. ناتوانی حکومت، و البته نه دولت اشرافیت مالی، در پایین آوردن هزینه و قیمت ها وحشتناک است و مبارزه هنوز بیشتر جنبه ی دفاعی دارد و کش مکش دارد. بجز سلب مالکیت از خصوصی سازیهایی از رشت الکتریک و نیشکر ۷ تپه و مس کرمان تا صنایع دشت مغان که یک چرخش راهبردی است، بالاخره با هزینه زندگی و بانک های خصوصی و ارز دو نرخی و غیره چه باید کرد؟
نظرات