یادداشت علی اکبر جوانفکر/ انحراف از حقیقت!

دولت بهار/ علی اکبر جوانفکر: در نظام بین الملل و مناسبات میان کشورها هر که قدرتش بیشتر باشد خود را برتر و صاحب حق بیشتری می داند و به عبارتی حق، از قدرت ناشی می شود.

اینکه عموم کشورهای جهان، قدرت خود را در برخورداری از یک ارتش قوی و مجهز بودن به انواع سلاح های مرگبار جست و جو می کنند، یک امر اتفاقی نیست زیرا در نتیجه همین باور مدیریت شده، بخش مهمی از تجارت امروز جهانی به تولیدات زرادخانه های متعلق به قدرت های مستکبر و سلطه گر اختصاص یافته است.

در واقع بسیاری از کشورهای جهان برای برخورداری از قدرت بیشتر و به عبارتی حق بیشتر، وارد عرصه رقابت نظامی با یکدیگر شده اند که حاصل آن انتقال بخش عمده ای از منابع ثروت جهان به کشورهای تولید کننده سلاح و ادوات نظامی است.

با نگاهی به آنچه که در داخل ایران می گذرد نیز می توان فهمید که برخی ارکان اصلی کشور، قدرت را در نظامی گری و افزودن بر تجهیزات نظامی و بویژه ادوات جنگی دارای فنآوری پیشرفته می دانند.

نمایش مستمر تصاویری از ساخت و آزمایش انواع موشک های زمین به زمین، زمین به هوا، هوا به هوا، زمین به دریا، دریا به دریا، انواع پهپادها و سایر سلاحها در سیمای جمهوری اسلامی ایران به روشنی از رویکرد قدرت گرایانه کشور در افزودن بر توانایی نظامی خود حکایت می کند.

درست است که کشوری مانند ایران به جهت مواجه بودن با دسایس گوناگون خارجی لاجرم باید قدرت نظامی خود را افزایش دهد اما اشتباه بزرگ آن است که ایران، قدرت واقعی خود را در برخورداری از توان فزاینده نظامی و حضور در چنین عرصه ای جست و جو کند.

نقش تاریخی ملت ایران در گسترش ارزش های انسانی در فرهنگ جهانی، بیانگر ظرفیت بلامنازع ملت ایران برای اثر گذاری در تحولات فکری و مناسبات امروز فرهنگی میان کشورهاست و چنین به نظر می رسد که آشکارا از این امر که منشاء قدرت حقیقی ملت ایران محسوب می شود، غفلت شده است.

طی 42 سال گذشته جمهوری اسلامی ایران به جهت پرچمداری اسلام ناب، تمرکز نفوذ و گسترش ارتباطات فکری و فرهنگی خود را به جهان اسلام و کشورهای مسلمان محدود ساخته است اما در سالیان اخیر و در نتیجه برخی سیاست های مطالعه نشده، این حوزه نفوذ نیز به میزان قابل توجهی آسیب دیده است.

از جمله اشتباهات اساسی ایران آن بوده است که اسلام ناب را نه در چارچوب یک اندیشه جهانی بلکه به مفهوم یک دین محدود به ملل مسلمان و کشورهای اسلامی عرضه کرده و از ساختارمند کردن آن در بسته های فکری قابل ارائه به همه جهانیان اجتناب ورزیده است.

تنها دوره ای که اسلام ناب قابلیت جهانی خود را نشان داد، دوران هشت ساله ریاست جمهوری دکتر محمود احمدی نژاد بود زیرا او با برخورداری از هوش و ذکاوتی سرشار، بر ارزشهای مشترک جهانی تاکید کرد، توانست با بسیاری از ملت ها ارتباط فکری، عاطفی و انسانی برقرارکند و از این رهگذر محبت و عواطف جوامع انسانی را به سوی خود و جمهوری اسلامی ایران جلب نماید.

این تاثیرگذاری عمیق و قابل مشاهده، همان قدرت اصلی و بازدارنده ایست که متاسفانه با حذف عامدانه دکتر احمدی نژاد از حوزه سیاست، مورد بی توجهی قرار گرفت و امروز ایران با از دست دادن آن، بیش از هر زمان دیگری آسیب پذیر شده است.