توسعه در اولویت نبوده است!

در نظام حکمرانی ما، توسعه اولویت نبوده است. شواهدی نیز وجود دارد که مسائل دیگری اولویت داشتند؛ مثل حمایت از بعضی گروه‌ها در منطقه، نقشی که در منطقه باید ایفا کنیم، استقرار نیروهای سیاسی و جناحی در مناصب و موقعیت‌های تصمیم‌گیری.اگر قبل از آنکه درون خانه خودمان را منظم کنیم، برای پرداختن به بیرون، هدف بگذاریم، ضعف‌های درونی‌مان تقویت می‌شود.

یک رهبری کلان می‌خواهیم که اولویت را توسعه قرار بدهد. سیستم مدیریتی ما باید بتواند فضایی را بوجود بیاورد که در آن، دعواهای سیاسی برای گرفتن منصب، جایش را به استقرار نیروهای متخصص، مجرب و متعهد بدهد.فارغ‌التحصیلان برجسته که پتانسیل رهبری در عرصه‌های مختلف را دارند، باید در بستر عمل و کسب تجربه تبدیل به رهبران کارآمد بشوند. در حال حاضر چنین وضعی وجود ندارد.

آیا در انتخابات مجلس، بهترین نماینده‌ها انتخاب می‌شوند؟ من باور ندارم. آیا افرادی قوی‌تر و شایسته‌تر در کشور نداریم؟ اگر نباشد که خیلی بد است. چرا کسانی که شایسته‌تر هستند در مجلس نیستند؟ چرا نیامدند کاندیدا شوند؟ چون ما حساسیت داریم و برچسب‌های مختلفی روی آن‌ها می‌زنیم که مثلا ارزشی باشند.

اگر یک نفر معتقد به پیشرفت و توسعه کشور و رفاه مردم باشد، ارزشی نیست؟

برای اینکه تمدن به وجود بیاوریم و رشد کنیم، باید فضای آزادانديشی و نقد نظرات، حتی نظرات حاکمیت را در رسانه ایجاد کنیم.

وقتی سطح فکر جامعه بالا رفت، میدان برای کسانی که نامعقول فکر می‌کنند و مانع آزادانديشی می‌شوند، تنگ خواهد شد. این خطرناک است که نخبگان به حاشیه بروند و بی‌تفاوت شوند و فضاهایی وجود نداشته باشد که بتوانند با هم تعامل و بحث کنند.تعامل نخبگان، میدان را برای هوچی‌گران تنگ می‌کند.

نخبه‌ها چه وقت می‌توانند مطرح شوند، نظر بدهند و تاثیرگذار باشند؟ وقتی در جامعه دیالوگ داشته باشید. من می‌توانم آزادانه فکر کنم، اما برای اصلاح فکرم باید آن را آزادانه بیان کنم تا مورد نقد قرار بگیرم و این تعامل افکار با یکدیگر است که می‌تواند فکر کل جامعه را توسعه دهد.