افغانستان در حال تبدیل شدن به یک سیاهچاله خطرناک است

به گزارش دولت بهار، ظهره‌وند سفیر پیشین ایران در افغانستان گفت:

دو سال از سقوط کابل بازگرداندن طالبان توسط آمریکایی‌ها می‌گذرد و این در حالیست که هیچ کشوری جریان مذکور را به رسمیت نشناخته است. اوضاع افغانستان نه تنها در درون طالبان بلکه در سایر جبهه‌های مخالف طالبان هم همانند گذشته نیست و به موازات این روند اوضاع وخیم اقتصادی و شرایط دشوار مردم به جایی رسیده که ۲۰ میلیون نفر از شهروندان افغانستان به کمک‌های غذایی وابسته هستند. در داخل کنگره آمریکا هم عده‌ای موضع ضد طالبانی را در دستور کار قرار دادند حتی بحث بر سر آن است که کمک‌های آمریکا به افغانستان در اسرع وقت باید قطع شود.

نکته دیگر هم این است که چیزی در حدود ۲۰ جریان تروریستی و بنیادگرای رادیکال در حال فعالیت در افغانستان هستند و در سطح منطقه هر جریانی که سلاح به دست دارد و به نوعی رادیکال محسوب می‌شود، یک شعبه خود را در افغانستان قرار داده است. این در حالیست که داده‌های موجود نشان می‌دهد برخی از مدارس سلفی و تکفیری در حال انتقال به افغانستان هستند و تمام مؤلفه‌ها گویای این است که این کشور در حال تبدیل شدن به یک سیاهچاله خطرناک است.

در این فضا و همزمان با فرا رسیدن دومین سالگرد سقوط کابل بیانیه‌ای از سوی طالبان منتشر شده که در آن ۱۵ آگوست را روز پیروزی نامیدند و در بخش دیگری از آن بحث دائمی بودن حکومت و قدرت مطرح شده است. اینکه طالبان چنین ادعایی را مطرح می‌کند به هیچ وجه جای تعجب ندارد اما آنچه که باید زیر ذره‌بین قرار بگیرد، اظهارات شخصی مانند زلمی خلیل‌زاد، نماینده ویژه آمریکا در پرونده افغانستان است.

او چندی پیش صراحتاً حضور طالبان در افغانستان را یک واقعیت موجود سیاسی اعلام می‌کند و حتی از سیاستمداران این کشور می‌خواهد که به افغانستان بازگردند و به زندگی خود ادامه دهند. تمامی این اظهارات در حالی رخ داده که ایالات متحده رسماً حاضر به شناسایی طالبان نیست و فقط سناریوهای جدید را در دستور کار خود قرار داده است.

معتقدم که آمریکا حتی به دنبال آن است که به هر ترتیب ممکن بتواند نزاع و بحران‌زایی را به داخل پاکستان هدایت کند. گزارش‌های موجود نشان می‌دهد که در منطقه خیبرپختون‌خوا درگیری‌هایی با محوریت طالبان پاکستان که تحت حمایت طالبان افغانستان قرار دارد شروع شده و حتی معتقدم هدف قرار گرفتن چینی‌ها در بندر گوادر هم هدفمند بوده است.

با این تفاسیر باید گفت ایالات متحده در حال تزریق بحران به اسلام‌آباد برای پیش بردن بازی ژئوپلیتیکی خود است. اگر بگویم که درون ارتش پاکستان دودستگی ایجاد شده و سرویس اطلاعاتی این کشور هم با چالش‌های داخلی و خارجی جدید روبه‌رو شده، بیراه نگفته‌ام و تمام این مسائل برگرفته از جنگ قدرتی است که آمریکا در افغانستان و پاکستان به راه انداخته است. لذا با گذشت دو سال از آمدن طالبان به کابل باید گفت که نه تنها اوضاع افغانستان بهتر نشده بلکه طالبان هم در بحران مشروعیت فرو رفته است. اعتقاد دارم که ادامه این روند می‌تواند یک خیزش مردمی در افغانستان به راه بیندازد که بدون شک کابل را در بحران عمیق‌تر فرو می‌برد.