قرارگاهها اول بودجه خودشان را از صادرات نفت برمی‌دارند!
به گزرش دولت بهار، حمید حسینی، سخنگوی اتحادیه صادرکنندگان فرآورده های نفتی در گفتگو با جماران گفت:
➖ ورود قرارگاهها به قراردادهای نفتی دارای مزایا و معایبی است. این قرارگاهها، نسبت به کارمندان و پرسنل شرکت نفت، ریسک پذیری بیشتری دارند. آنها توانستند به کار صادرات نفت وارد شوند و با ورود آنها، امکان شناسایی مبدا نفت، برای آنها که دنبال تحریم ایران هستند چندان راحت نیست و نمی‌توان شناسایی کرد که این قطعا نفت ایران است.
➖ آنها امکاناتی فراهم کردند و توانستند نفت را در مقصد به خریداران تحویل دهند؛ از آنجا که اکنون کمتر طرفی حاضر است از مناطق ما بارگیری کند و ببرد، آنها توانستند این مشکل را تعدیل کنند. ضمن اینکه در بحث دریافت ها و پرداخت ها توانسته‌اند انعطاف داشته باشند. در مقصد پول را دریافت کنند، اسکناس و یا ارزهای محلی بگیرند و از آن محل کالا وارد کنند و تعهداشان را انجام دهند؛ بنابراین این روش امتیازات این چنینی دارد.
➖ اوایل، وزارت نفت و آنها که اختیار فروش نفت را گرفته بودند، در این مسیر با یکدیگر رقابت می‌کردند و این رقابت ها به ضرر ایران بود. فروشنده‌های نفت ایران، متعدد بودند و چندین سازمان، فرد و ارگان درگیر شدند. این مساله، مشکلاتی در بازار ایجاد می‌کرد.
➖ آنها که وارد فروش نفت شده‌اند، کسانی هستند که بودجه دارند و دولت مطمئن نیست بتواند بودجه آنها را تامین کند؛ به همین دلیل، به آنها سهمیه نفت داده و گفته از محل فروش آنها، بودجه خودتان را بردارید و مازادش را به دولت برگردانید. قاعدتا وقتی می‌فروشند صددرصد بودجه خود را برمی‌دارند. ممکن است در آن سال، دولت نتواند 60 یا 70درصد و یا 50 درصد یکسری بودجه‌های تعهد شده را تخصیص دهد! عیبی که دارد این است که معمولا کل بودجه تخصیصی را بر می‌دارند و استفاده می‌کنند. این مساله، به نفع قرارگاه هایی است که متعلق به این ارگانها و نهادها هستند و می‌توانند نفت بفروشند. درحالی که بسیاری از وزارتخانه‌ها نمی‌توانند بودجه‌شان را کامل دریافت کنند.
➖ اینکه آنها خودشان دست اندرکار فروش نفت هستند و کامل بودجه آن سال خودشان را برمی دارند، به این معناست که از نفت 14.5درصدشان را برمی‌دارند و طبیعتا دیگر کاری ندارند که بقیه درآمدهای نفتی کشور چه می‌شود. قرارگاه ها این کار را می‌کنند و این مضرات را دارند!
➖ مشکل دیگری که تعدد فروشندگان نفت ایجاد می‌کند، این است که معمولا خریداران به امید اینکه بتوانند از فروشنده ها و کانال دیگر نفت را با قیمت های پایین تر و بهتر خریداری کنند، در تصمیم گیری دچار تردید می‌شوند. وقتی فروشنده قیمتی را اعلام می‌کند، خریداران معمولا نمی‌پذیرند و تلاش می‌کنند از کانال های دیگری با قیمت های بهتر اقدام به خرید کنند.
➖ وقتی فقط یک فروشنده در بازار باشد، خریدار ناچار به هماهنگ شدن با شرایط آن فروشنده است ولی وقتی فروشنده ها متعدد باشند، خریداران تلاش می‌کنند با دادن آپشن ها و وعده قرادادهای بزرگتر، محصول را با قیمت های بهتر خریداری کنند که قطعا به ضررمان تمام می‌شود.
➖ اگر کشور ما شرایط عادی داشت و تحریم نبودیم می‌توانستیم پول را به راحتی بگیریم و نیازی به حضور قرارگاهها در بحث فروش نفت نبود، در شرایط عادی، شرکت نفت فروشنده بود و عمده مشتریان هم شرکت های دولتی بودند؛ حتی ما به تاجر بار نمی‌فروختیم و فقط با مصرف کننده نهایی و یا دولت ها قرارداد می‌بستیم اما تحریم ها ما را به مسیری برده که هیچ دولت و شرکت بزرگی حاضر نیست از ما بخرد. پالایشگاه ها نیز از ترس تحریم شدن، حاضر نیستند نفت ایران را بخرند. بنابراین مجبور شدیم سازوکارهایی را پیش بینی کنیم که بتوانیم ضمن تامین امنیت کشتی ها، نفت را بفروشیم؛ چون هر لحظه ممکن است این کشتی‌ها در مسیر راه، مصادره شوند و یا توقف پیدا کنند.
➖ با تعدد بازیگران در فروش نفت، ناچار شدیم مسیری را برویم که نمی‌توانیم بگوییم کار درستی است؛ با این حال چاره دیگری نیست و ناچاریم از هر امکاناتی که داریم حداکثر استفاده را داشته باشیم و از ظرفیت نیروهایی استفاده کنیم که در شرایط عادی به آنها نیازی نداشتیم. با در نظر داشتن این شرایط و مجموع وضعیت کشور، این اقدام را منفی نمی بینم. از این جهت منفی است که آنها ابتدا حداکثر درآمد را برای بودجه خود برمی دارند، اما در مجموع نشان داد این حرکتی، ناموفق نبوده است.
➖ نمایندگان مجلس شاهد هستند که ناترازی سال به سال افزایش می‌یابد. این قطعا نگران کننده است. فعلا وضعیت کشور طوری نیست که بتواند منابع بزرگی برای بخش های بالادستی صنایع نفت و گاز اختصاص دهد؛ بنابراین امیدواریم فکری اساسی شود. با این وضعیت، سال به سال وضعیت ناترازی انرژی و کمبودها بیشتر ایجاد چالش می‌کند و کشور به شدت به لحاظ زیرساخت ها دچار مشکل می‌شود.
نظرات