دکتر احمدی نژاد در دانشگاه ملی مجارستان الزامات نیل به آینده مطلوب بشر را تشریح کرد

به گزارش دولت بهار، استاد دانشگاه علم و صنعت ایران، نیل به آینده مطلوب بشر را مستلزم درک همگانی از حوزه های مشترک، تحکیم دوستی و عشق، حذف موانع از مسیر به هم رسیدن و با هم بودن، تعامل و همکاری همه جانبه و سرانجام باور عمیق به یگانه بودن سرنوشت آحاد بشر دانست و افزود: درک یگانگی سرنوشت، یک کلان راهبرد است که در صورت ایفای تعهدات ناشی از آن ، می توان انقلاب بزرگی را در ماهیت مناسبات انسانی و در روابط بین دولت ها و ملت ها به انتظار نشست.

متن کامل سخنان دکتر احمدی نژاد در این نشست علمی و تخصصی به شرح زیر است:

به نام خالق بهار، مهربانی و زیبایی

جناب آقای دکتر گرگئی دلی

رئیس محترم دانشگاه خدمات عمومی لودوویکا

دانشمندان محترم، خانم ها و آقایان

سلام بر شما

از اینکه در کشور دوست داشتنی مجارستان و شهر زیبای بوداپست و در جمع شما برای هم اندیشی پیرامون موضوع بسیار حیاتی "ارزش های مشترک در محیط زیست جهانی" حضور دارم، خوشحالم و از دولت مجارستان و به طور خاص از ریاست محترم دانشگاه و نیز همه اندیشمندان و کارشناسانی که در برگزاری این نشست سهیم بودند، سپاسگزارم.

دوستان عزیز؛

به نظر می رسد که علی القاعده تحقق اهداف ارزشمند این نشست در گرو دریافتی مشترک از محیط زیست انسانی و رسیدن به تفاهم درباره مسئولیت های مشترک و التزام به ایفای تعهدات ناشی از آن است.

قبل از هر چیز، اجازه دهید روشن کنم که هرگاه از اصطلاح تکامل استفاده می کنم، منظورم کمال جویی برای تک تک انسان هاست. و برای اشاره به یک فرد که به دنبال چنین کمالی است، از اصطلاح «انسان» استفاده می کنم. سایر اشکال مربوط به این کلمه، مانند انسانیت، نیز به این اصطلاح اشاره دارند. همچنین، هر زمان که از کلمه جهانی استفاده می شود، ربطی به چیزی که از آن به عنوان جهانی سازی یاد می شود، ندارد و بیشتر به مفهومی می پردازد که به کل سیاره و انسان های روی زمین مرتبط است.

اینک اجازه دهید به عنوان مقدمه به دو فرایند تکاملی زیستی، انسان با انسان و انسان با جهان اشاره کنم.

فرایند اول: حرکت تکاملی بشر در رسیدن به سرنوشت واحد از رهگذر درک سرشت واحد

فرایند دوم: حرکت تکاملی بشر در تعامل با طبیعت و محیط زیست

اما فرایند اول؛ فرزندان آدم، نسل اندر نسل، که در پی یافتن سرنوشت تاریخی خویش، جغرافیای زندگی را درنوردیدند، پس از هزاره ها جدایی و دوری، اینک در وصالی تاریخی و پیوندی جهانی در کنار هم قرار می گیرند.

انسان، در تدارک است تا پایان دوره تاریکی، تنهایی، ترس و تشویش را اعلام کرده و آغاز روزگار روشن با هم بودن، امنیت و آرامش را فریاد بزند.

کاروان های راهیان تاریخ، آماده می شوند تا دستاوردهای عظیم سفر خود را در حوزه های مختلف اندیشه، ادب، فرهنگ، دانش، علم و فناوری به نمایش بگذارند.

آماده می شوند تا دریافت های اساسی از هستی، جهان و انسان را به منظور تبیین ضرورت های ناشی از به هم رسیدن، به اشتراک بگذارند.

در این فرایند، شکل گیری ضمیر جمعی، درک هویت واحد انسانی و بازشناسی حقیقت "انسان" از ورای تفاوت ها در رنگ، نژاد، پوشش، آرایش، زبان، مذهب، سنت ها و آداب، اهمیت اساسی دارد.

دریافت واحد از حقیقت مشترک انسانی و درک اطمینان بخش و شوق انگیز از (( یگانگی در عین گوناگونی)) بالاترین دستاورد همه تاریخ است.

با التزام به نتایج این دستاورد، راه دستیابی به آینده روشن بشری و رسیدن به جهان مشترک انسانی، هموار می‌گردد.

این فرایند که پی در پی به ظهور وسیع تر و عمیق تر از دایره وجودی انسان انجامیده است، الزامات بسیاری را از جمله در روابط بین انسانی به همراه آورده است.

الزامات ناشی از به هم پیوستن انسانها، از توسعه و تحکیم در روابط "بین فردی" به انسجام در مناسبات جمعی در جوامع محلی گراییده و سپس در سطح ملی به موازات رشد اندیشه ها و افزایش پیچیدگی ها، الگوی متقنی را به عنوان "رفتار در نظام بین المللی"مورد مطالبه جدی قرار داده است.

آینده مطلوب بشر، همگانی است و از مسیر درک حوزه های مشترک، تحکیم دوستی و عشق، حذف موانع از مسیر به هم رسیدن و با هم بودن و تعامل و همکاری همه جانبه و سرانجام باور عمیق به یگانه بودن سرنوشت آحاد بشر می گذرد.

درک یگانگی سرنوشت، یک کلان راهبرد است که در صورت ایفای تعهدات ناشی از آن ، می توان انقلاب بزرگی را در ماهیت مناسبات انسانی و در روابط بین دولت ها و ملت ها به انتظار نشست.

خوشبختانه، به موازات توسعه همه جانبه در زندگی بشر، دریافت عمومی از "وحدت سرشت انسانی" و به موازات آن، تحقق "یگانگی سرنوشت" نه تنها قابلیت درک فراگیر و روزافزون یافته است، بلکه به تدریج به مثابه امری حتمی و غیر قابل اجتناب، به باوری گسترده در افکار عمومی جهانی و خصوصاً در دیدگاه های اندیشمندان در اکثر حوزه های نظری و عملی تبدیل شده است.

دریافت عمومی از "وحدت سرشت انسانی"، به توسعه مستمر در دامنه تبیین و مطالبه حقوق بشر و درک عمومی از یگانگی در سرنوشت، به توسعه مستمر نظامات بین المللی انجامیده و این هر دو می رود تا از رهگذر تحول و تعمیق ارزش های مشترک، نظیر آزادی، عدالت، کرامت، امنیت و رفاه همگانی، مرحله نهایی برای تحقق "جامعه واحد جهانی" را در دسترس بشر قرار دهد.

درک ظهور روزافزون و اجتناب ناپذیر  "جامعه واحد جهانی" افق های روشنی را در مناسبات انسانی گشوده و آیندۀ کاملاً متفاوتی را در منظر آحاد بشر قرار داده است.
از این رو ، جهان در آستانه تحولات بزرگ و بی سابقه قرار گرفته است.

اما فرآیند دوم: حرکت تکاملی بشر در تعامل با طبیعت و محیط زیست

روشن است که سیر تاریخی زندگی بشر، به همان اندازه که با قاعده مندی عالم طبیعت همراهی و تعامل داشته است، به مثابه بستری تکاملی به توسعه دامنه و بُرد آثار وجودی انسان انجامیده است.

عنصر قابلی در انسان و عنصر فاعلی در انسان و جهان ، موجبات شکوفایی استعدادها و نمایش ظرفیت های وجودی او را فراهم کرده است.

این فرایند که از آن به رشد و بالندگی تعبیر می کنیم، حاصل تعامل شگفت انگیز بین انسان و طبیعت است، که در بستر نظام هماهنگ کننده ای که بر هر دو حاکم است، انجام می پذیرد.

در این راستا، نقش جهان در پرورش انسان به مراتب مهم تر است.

برای روشن تر شدن این موضوع، اجازه دهید از این تعبیر استفاده شود که؛ جهان به مثابه رَحِمی برای پرورش انسان است.

اصولا، ماموریت اصلی جهان، پرورش انسانِ تاریخی یا همان حقیقت واحد و مشترک انسانی است که در تراز جهانی و با ظرفیت بیکران، می رود تا همه افراد بشر را نمایندگی کند.

ارتقای دانش و پیشرفت فناوری، موجب شد تا بشر حوزه حضور خود در جهان را به طور مستمر گسترش دهد تا جایی که جغرافیای طبیعی مقهور جغرافیای انسانی شده است.

در این مرحله، زندگی بشری از محدودیت های محیطی سابق رهایی یافته و تمامیت زمین را تحت تاثیر قرار داده است.

زمین، دریا و فضا در دسترس اندیشه، برنامه و اقدام آدمی قرار گرفته و بدین ترتیب، محیط زیست مفهوم سنتی خود را از دست داده است.

همکاران گرامی؛

این دو فرایند، رابطه انسان با طبیعت و مناسبات بین انسانی را با تحولات اساسی مواجه ساخته است.

تداوم حیات، رشد و بالندگی انسان از یک سو، در گرو باز تنظیم عالمانه رابطه با محیط طبیعی و از سوی دیگر در باز تنظیم و ارتقای عادلانه رابطه با دیگر انسانها، در مقیاس جهانی است.

در حوزه رابطه انسان با محیط زندگی، دیگر نمی توان بدون ملاحظات جهانی و صرفاً بر اساس مدل های توسعه محلی و ملی، مبادرت به تصمیم و اقدام نمود.

در حوزه روابط بین انسانی نیز، بشریت نیازمند تغییر نگاه و رویکرد و در نتیجه اهداف و برنامه های متناسب و نوین در مقیاس بین المللی و جهانی است.

واقعیت این است که زندگی جمعی بشر، رو به شکوفایی خیره کننده ای گذاشته است و از نقطه نظر کمی و کیفی، دگرگونی بزرگ و بی نظیری را تجربه می کند.

سرعت و دامنه این تغییرات به گونه ای است که در چند دهه آینده به موازات پدید آمدن مفاهیم نوینی در حوزه اجتماعی و اقتصادی، بسیاری از مفاهیم و کلید واژه های سنتی به بازتعریف جدی نیاز خواهند داشت.

اندیشمندان گرامی؛

همانگونه که تغییر و اصلاح در سیاست ها، رویکردها، برنامه ها و ساختارهای تصمیم گیری و اجرایی بین المللی در مناسبات بین انسانها به عنوان یک واقعیت اجتناب ناپذیر ضروری می نماید، این ضرورت در حوزه مسائل زیست محیطی نیز به روشنی درک می شود. بر این اساس برای دستیابی به رهیافت های سازنده و ثمربخش در حل معضلات موجود و پیشگیری از بروز بحران های احتمالی، باید به شکلی مشابه، تغییر و اصلاح در همه سطوح پیش گفته را در پرتو التزام به مسئولیت پذیری، مشارکت و ایفای تعهد، دنبال کرد.

اجازه دهید تاکید کنم که شناخت و تحکیم عوامل تقویت کنندۀ ارزش های مشترک و آرمان تشکیل "جامعه واحد جهانی" و در نقطه مقابل، شناخت و تضعیف عوامل تهدید کننده آن ارزش ها و کاهش دهنده سرعت حرکت تکاملی بشر، از اهمیت بالایی برخوردار بوده و لازمه تحقق آن ارزشها و آرمانها است.

خوشبختانه در دهه های اخیر، تلاش های بسیار ارزشمندی در شناخت و تبیین ابعاد گوناگون مسائل زیست محیطی و در طراحی استانداردهای علمی و اقدامات عملی برای تعامل مناسب با طبیعت، به منظور کاهش آثار دخالت های مخرب انسانی و به طور کلی صیانت از محیط زیست، انجام شده و آثار مفیدی بر جای گذاشته است.

همچنین به موازات ارتقای دانش درباره اهمیت، نقش بی بدیل و اصیل محیط زیست و نیز درباره راه های تعامل سازنده و پایدار با آن، دانشمندان به راهکارهای سازنده تری دست یافته اند.

در کیوتو، کپنهاگ، ریودوژانیرو و پاریس و دیگر اجلاس های مرتبط، ابعاد گوناگون مسئله از جمله موضوع تغییر اقلیم، بحران جهانی آب و بحران غذا مورد توجه تصمیم گیران ملی و بین المللی قرار گرفته است. بحث های بسیار مهمی انجام شده و راهکارهای سازنده‌ای ارائه گردیده و تصمیمات مناسب و راهگشایی اتخاذ شده است.

کنوانسیون سازمان ملل در تغییرات اقلیمی(UNFCCC) سند بسیار مهم بین المللی در این زمینه است.

لیکن، علیرغم این تلاش های ارزشمند، تداوم برخی سیاست ها بر پایه فهم محدود از محیط زیست و میل به حداکثر سازی منافع ملی و محلی، در بهره برداری از منابع طبیعی، بحران های فزاینده ای را موجب شده است.

دامنه این بحران ها در حوزه آب، غذا ، آلودگی گسترده محیطی، گرمایش زمین و تغییر اقلیم به روشنی قابل مشاهده است.

گرچه تاثیرات مخرب این بحران ها در مناطق گوناگون، در حال حاضر، یکسان نیست لیکن روند تغییرات به گونه‌ای است که به زودی همه مناطق جهان را به شدت تحت تاثیر قرار خواهد داد.

آمار و اطلاعات منتشر شده از نهادهای رسمی بین المللی، زنگ خطر را در این عرصه ها به صدا در آورده است.

در اینجا بیان آمارهای نگران کننده درباره تغییرات آب و هوایی، گرمایش زمین، کاهش منابع آب شیرین قابل بهره برداری ، آلودگی های گوناگون محیطی از جمله سطح انتشار گازهای گلخانه ای و آلودگی اقیانوس ها و تخریب گسترده صفحات مرجانی، پوشش گیاهی و جنگل ها، ضروری به نظر نمی رسد. همچنین نیاز به تکرار مسائل ناشی از مهاجرت های روزافزون و ناگزیرِ ناشی از تغییر اقلیم و کاهش نسبی منابع غذا، آسیب پذیری سالخوردگان و زنان و کودکان و توسعه فقر و عدم دستیابی به سطح بهداشت مناسب در بخش وسیعی از جهان وجود ندارد.

تاکید اصلی این است که، محیط طبیعی لازمه قطعی و بی بدیل ادامه حیات و رشد و بالندگی انسان و متعلق به همگان است. طبیعت میراث مشترک ارزشمند گذشتگان و امانت منحصر به فرد آیندگان است که اینک در دستان ما قرار دارد.

امروز، تعمیق فهم عمومی از نقش و اهمیت محیط زیست و تعلق آن به همگان، تبیین و ترویج راه های تعامل و بهره برداری عالمانه و تاکید بر مسئولیت همگانی در صیانت از آن و همچنین تدوین و اعمال مقررات و سازوکارهای بین المللی برای تنظیم رابطه مناسب جوامع با محیط زیست، از مهم ترین موضوعات مشترک جامعه انسانی است.

در پایان، اجازه دهید قدردانی و سپاس عمیق خود را از تمامی اندیشمندان و صاحب نظران ابراز دارم و صحبت خود را با تاکید بر برخی از پیشنهادهای ارزشمند آنان در راستای ارتقاء دانش ، تعریف استانداردها و معرفی ساز و کارهای صیانت از طبیعت و بهبود شرایط زیستی به اتمام برسانم:

1- سازماندهی مجدد نهادهای مرتبط با محیط زیست و تغییرات اقلیمی و ارتقاء جایگاه آنان در ساختار سازمان ملل با هدف پایش مستمر عناصر زیست محیطی و تضمین اجرای سیاست های مصوب بین المللی

2- تعمیق، تحکیم و ضمانت دار نمودن تعهدات دولت ها، شرکت ها و بهره برداران از منابع طبیعی برای رعایت استانداردهای علمی زیست محیطی و هماهنگ نمودن برنامه های توسعه و سیاست های محلی و ملی با سیاست های جهانی زیست محیطی

3- گسترش حمایت و کمک نهادهای بین المللی و کشورهای برخوردار به کشورهای در حال توسعه برای کاهش هزینه های استفاده از فناوری های مورد نیاز در جهت مقابله با آثار تغییرات اقلیمی و همچنین ارتقاء بهره وری زمین و انرژی

4- توسعه آموزشهای عمومی برای آشنایی با اهمیت و چگونگی کارکرد محیط زیست و روش های تعامل با آن و صیانت از میراث مشترک و تقویت گروه های مردمی و غیر دولتی برای آموزش، پایش و گزارش تحولات زیست محیطی

5- و آخرین مطلب، بازنگری در ضوابط معماری، ساختمانی، شهرسازی، حمل و نقل و الگوی استقرار جمعیت با هدف توسعه روابط انسانی و تعادل بخشی به مصرف انرژی و دیگر منابع طبیعی.
 
از همه شما آقایان و خانمها، متشکرم - موفق و سربلند باشید.

متن انگلیسی سخنرانی دکتر احمدی نژاد در نشست علمی و تخصصی " ارزش های مشترک در محیط زیست جهانی" در دانشگاه ملی مجارستان:

In the name of The Creator of Spring, Kindness, and Beauty

Esteemed President of National University of Public Service, Ludovika, Dr. Gergely Deli

Ladies and gentlemen, the honorable scholars

Greetings to you all,

I am delighted to be in the lovely Republic of Hungary, here in the beautiful city of Budapest, and among you today for this discussion on the remarkably vital topic of "Universal Values in the Global Environment."

And my appreciations go to the government of Hungary, and especially the president of the university and all the thinkers and experts who helped organize this event.

Honored guest,

It seems that in order to achieve the valuable goals of this meeting, it is basically essential to have a shared understanding of the human environment and to reach an agreement on shared responsibilities and a commitment to fulfilling the obligations arising from them.

First and foremost, let me clarify that whenever I use the term evolutionary, I mean perfection-seeking for each and every human being; and in order to refer to a typical person who is pursuing such perfection, I will use the term “human”. All the other relevant forms of the word, such as humanity, also refer to this term. Also, whenever the word global is used, it’s got nothing to do with what is referred to as globalism. It’s rather addressing an issue which concerns the entire planet and the humans who live on the Earth.

Now, let’s begin by highlighting two interactive evolutionary processes, namely the human-to-human interactions, and the interactions between human and the world.

The first process is what I’d refer to as mankind's evolutionary movement for arriving at a shared destiny, by primarily building a common understanding of their shared nature.

And the second one is the Humans’ evolutionary, or perfection-seeking movement in interaction with the nature and the environment

As to the first process: the children of Adam, generation after generation, who in search of their historical destiny traversed the geography of life, after millennia of separation and distance, are now standing together in a historical reunion and a global bond.

Actually, the human is preparing to declare the end of the dark period of loneliness, fear, and anxiety and to proclaim the beginning of a bright era of togetherness, security, and peace.

The caravans of travelers through history are preparing to showcase the immense achievements of their journey in the various fields of thought, literature, culture, knowledge, science, and technology.

They are preparing to share their fundamental insights into the world and humanity in order to explain the necessities arising from coming together.

In this process, the formation of a collective consciousness, the understanding of a single and shared human identity, and the recognition of the truth of "the human" beyond differences in color, race, dress, makeup, language, religion, traditions, and customs are fundamentally important.

Attaining a shared human truth and a reassuring and inspiring understanding of “unity despite all the diversity” is the greatest achievement in all history.

By adhering to the outcomes of this achievement, the path to a bright human future and a shared human world is paved.

This process, which has repeatedly led to a broader and deeper emergence of the human existential circle, has brought with itself many requirements, including those in human relations.

As a matter of fact, the requirements arising from the interconnectedness of humans have evolved from the development and strengthening of "interpersonal" relationships to harmony in collective relations in local communities; afterwards, this occurred at the national level, alongside the growth of ideas and the increase in complexity, which altogether and seriously demanded a well-defined pattern of "behavior in the international system".

The desired future for humanity is for everyone and can be achieved by understanding the common areas, strengthening friendship and love, removing obstacles from the path of getting together and being with one another, interacting and cooperating in comprehensive ways, and at the end of the day, believing deeply in the unity of the destiny of all mankind.

Understanding the unity of destiny is a grand strategy that once the commitments it entails are fulfilled, can be expected to lead to a major revolution in the nature of human relations, as well as the ties between governments and nations.

Fortunately, simultaneous with the comprehensive development in human life, the public perception of "the unity of human nature" and, together with that, the realization of "the unity of destiny" has gained increasing understanding, and gradually become certain and inevitable; this, has turned into widespread belief among the world public opinion and especially in the views of the thinkers in most fields of theory and practice.

So, firstly, the public understanding of the unity of human nature has led to continuous development in the scope of the explanation and demand for human rights; and secondly, the public understanding of the unity of destiny has resulted in the continuous development of international systems. As a result, these two, i.e. the unity of human nature and the unity of destiny, are on the way to providing humanity with the final stage of attaining a "single world community", which will be achieved through the transformation and deepening of common values, such as freedom, justice, dignity, security, and well-being for all.

The understanding of the increasing and inevitable emergence of a "single world community" has opened up bright horizons in human relations and presented a completely different future for all of humanity.

Therefore, the world is on the verge of great and unprecedented transformations. With this in mind,

Let’s now move on to the second process, i.e. the evolutionary movement of humanity in interaction with nature and the environment:

It is clear that the historical course of human life, as much as it conformed to the rules of nature and interacted with that, has served as an evolutionary platform for the development of the scope and range of human existential effects.

A potential element in the human and an active element within them, and also in the outside world, have caused the flourishing of the talents and the display of their existential capacities.

This process, which we refer to as growth and development, is the result of the amazing interaction between human and the world, which takes place in the framework of a coordinating system that governs both.

In connection with that, the role of the world in nurturing the human is far more important.

To clarify this, let's suppose that the world is a womb for nurturing humanity.

Basically, the principal mission of the world is to nurture the historical human, or the single and shared human truth that is going to represent all members of the human society on a global scale with infinite capacity.

The advances in knowledge and technology enabled humanity to continuously expand its sphere of presence in the world to the point where natural geography has been conquered by human geography.

At this stage of human life, it has broken free from the previous environmental constraints and has affected the entire planet.

Land, sea, and space are at the disposal of human thought, planning, and action, and therefore the environment has lost its traditional meaning.

Dear colleagues,

These two processes have exposed the relationship between human and nature and the relations among humans, to fundamental changes.

The continuation of human life, growth, and development, on the one hand, depends on the wise readjustment of the relationship with the natural environment and, on the other hand, on the re-modification and fair enhancement of the relationships with other humans worldwide.

In the field of the relationship between human and the living environment, it is no longer possible to make decisions and take actions based on local and national development models without global considerations.

In the arena of human relations, humanity also needs a change in its perspective and approach, and consequently in appropriate and innovative goals and plans, on an international and global scale.

The fact of the matter is that collective human life is on the verge of amazing blossoming and is experiencing a huge and unprecedented transformation from a quantitative and qualitative point of view.

The speed and scope of these changes are such that in the next few decades, as new concepts in the social and economic spheres emerge, many traditional concepts and keywords will need to be seriously redefined.

Dear thinkers,

Just as change and reform in international policies, approaches, and plans, as well as in decision-making and executive structures in human relations seem to be an inevitable necessity, such a need is also clearly perceived in the field of environmental issues. On this basis, in order to achieve constructive and effective approaches to solving the existing problems and preventing potential crises, it is necessary to pursue change and reform at all those levels, through a resolute commitment to responsibility, participation, and fulfillment of obligations.

Let me also underline that identifying and strengthening the factors that reinforce shared values and the ideal of forming a single world community, and on the other hand, spotting and curbing the factors that threaten those values and slow down the pace of human evolutionary movement, is of crucial importance and is actually a prerequisite for the realization of those values and ideals.

Fortunately, in recent decades, there have been extremely valuable efforts to identify and explain the various dimensions of environmental issues, and in the design of scientific standards and also the practical actions for appropriate interaction with nature; this has all been aimed at reducing the effects of destructive human interventions, and overall, for protecting the environment, which has had positive effects.

Moreover, with the accomplishment of a higher level of knowledge on the importance, functions, and unrivalled and genuine role of the environment and about the methods of constructive and sustainable interaction with it, scientists have arrived at more constructive solutions.

In Kyoto, Copenhagen, Rio de Janeiro, Paris, and other related summits, the various dimensions of the issue, including climate change, the global water crisis, and the food crisis, have been addressed by national and international decision-makers. Very important discussions were held, constructive solutions were presented, and appropriate and groundbreaking decisions were made.

The United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC) is a significant international document in this context.

However, despite these valuable efforts, the persistence of some policies based on a limited understanding of the environment and the desire to maximize national and local interests in the exploitation of natural resources has led to increasing crises.

The extent of these crises in the areas of water, food, widespread environmental pollution, global warming, and climate change is clearly visible.

Although the negative effects of these crises are not currently the same in different regions, the trend of change indicates that in the near future, it is going to severely affect all regions of the world.

Statistics and information published by official international organizations have sounded the alarm in these areas.

Here, it doesn't seem necessary to talk about the alarming statistics on climate change, global warming, the reduction of exploitable freshwater resources, various environmental pollutions including greenhouse gas emissions and ocean pollution, and the widespread destruction of coral reefs, vegetation and forests. For the same token, there's no need to repeat the issues arising from the increasing and inevitable migrations caused by climate change and the relative reduction of food resources, the vulnerability of the elderly, women, and children, and the expansion of poverty and lack of access to adequate health care across a large part of the world.

The main emphasis would be on the fact that the natural environment is an absolute and unparalleled necessity for the continuation of human life and growth and development, and it belongs to everyone. Nature is a valuable common heritage of the past and a unique obligation of the future entrusted in our hands.

Today, expanding the general understanding of the role and importance of the environment and its collective ownership by everyone, explaining and promoting ways of interaction and scientific exploitation, and emphasizing the public responsibility for its protection, as well as developing and implementing international regulations and mechanisms to regulate the appropriate relationship between societies and the environment, are among the most important common issues of the human community around the world.

Before conclusion, let me express my deep appreciation and gratitude to all the scholars and experts, and wrap up by underscoring some of their invaluable suggestions for the advancement of knowledge, development of standards, and the introduction of mechanisms for the protection of the nature and improvement of living and environmental conditions:

1. Reorganization of institutions related to the environment and climate change, and promotion of their status in the structure of the United Nations, which aims at continuous monitoring of environmental elements and guaranteeing the implementation of approved international policies.

2. To ensure that the commitments of governments, companies, and exploiters of natural resources are deep, strong and guaranteed, and that they comply with scientific environmental standards, and to harmonize development plans and local and national policies with global environmental policies.

3. To expand the support by international institutions and countries that possess technology, for the developing countries, in order to reduce the costs of using the required technologies, and for the purpose of curbing the effects of climate change, and enhancing the efficiency in the usage of land and energy.

4. Expansion of public training to raise awareness of the importance and functioning of the environment, and manners of interaction with it, and the protection of our shared heritage, as well as strengthening of groups formed by people and the non-governmental groupings for education, monitoring, and reporting of environmental developments.

And last but not least, revision of regulations governing architecture, construction, urban planning, and transportation, as well as the population settlement patterns, with the aim of expanding human relations and balancing the consumption of energy and other natural resources.

Thank you ladies and gentlemen, and wish you all success and glory.