گزارش خامنه‌ای دات‌آی‌آر درباره نمونه برجسته خنثی کردن تحریم در دولت دکتر احمدی‌نژاد/ خودکفایی در تولید بنزین
در جولای ۲۰۱۰ این تحریم به قانون تبدیل شد، اما چه اتفاقی افتاد؟ ایران به‌جای اینکه بلافاصله امتیاز بدهد و فعالیت‌های پنهانش را کنار بگذارد، روش‌های مختلف قاچاق را در پیش گرفت و در کنار آن نیز پالایشگاه‌های خود را باز طراحی کرد تا نیاز بنزین داخلی را تأمین کند. نتیجه‌ی این کار تولید بنزینی بود که این کشور را از واردات بنزین خودکفا کرد. پس ایران توانست از این فشار عبور کند.
به گزارش دولت بهار، سایت خامنه‌ای‌دات‌آی‌آر نوشت: ریچارد نفیو، مسئول تیم طراحی تحریمها علیه ایران، منجر به برجام، در دوره‌ی دوم اوباما و چهر‌‌ه‌ی اصلی تیم پشتیبانی مذاکره‌کنندگان این توافق در امور تحریمها در وین بوده است. نفیو پیش از آن، به‌مدت ده سال مسئول امور ایران در شورای امنیت ملی در کاخ سفید و قائم مقام هماهنگی سیاست تحریم در وزارت خارجه‌ی ایالات متحده بوده است. نفیو در کتاب "هنر تحریمها؛ نگاهی از درون میدان" به تشریح چارچوب فکری و عملی خود در طراحی تحریمها علیه ایران با هدف افزایش حداکثری تأثیر و موفقیت آنها می‌پردازد.
نویسنده‌ی کتاب در برخی از موارد اذعان می‌کند که عدم درک درست از شرایط ملی یک کشور می‌تواند به اعمال تحریم‌هایی منجر بشود که استقامت طرف مقابل را تقویت می‌کند. به‌عبارت بهتر تحریم‌هایی وضع می‌شود که کشور هدف از آنها استقبال می‌کند، چراکه وضعیت اقتصادی و سیاسی درون آن کشور را بهبود می‌دهد و حتی جایگاه بین‌المللی آن کشور را نیز ارتقاء می‌بخشد. نمونه‌ای از این مورد را می‌توان در شکست پروژه‌ی تحریم بنزین در ایران ملاحظه کرد.
نفیو ماجرای اعمال این تحریم و چگونگی شکست آن را اینچنین روایت می‌کند:
در سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ خرد جمعی در واشنگتن ایجاب می‌کرد که اعمال تحریمها بر واردات بنزین ایران و سایر محصولات نفتی و بنزینی می‌تواند دولت ایران را از پای در بیاورد.
نماینده‌ی جمهوری‌خواه سنا آقای مارک کرک که یکی از طرفداران اصلی تحریم ایران بود، در سال ۲۰۱۰ چنین استدلال کرد که قرنطینه‌ی بنزین در مورد ایران می‌تواند چنان آثار وخیمی برای این کشور داشته باشد که او را متقاعد کند برنامه‌ی هسته‌ای‌اش را کنار گذاشته و سایر فعالیت‌های پنهانش را متوقف نماید. به‌همین دلیل تحریم واردات بنزین ایران در قانون "سیسادا" گنجانده شد.
در جولای ۲۰۱۰ این تحریم به قانون تبدیل شد، اما چه اتفاقی افتاد؟ ایران به‌جای اینکه بلافاصله امتیاز بدهد و فعالیت‌های پنهانش را کنار بگذارد، روش‌های مختلف قاچاق را در پیش گرفت و در کنار آن نیز پالایشگاه‌های خود را باز طراحی کرد تا نیاز بنزین داخلی را تأمین کند. نتیجه‌ی این کار تولید بنزینی بود که این کشور را از واردات بنزین خودکفا کرد. پس ایران توانست از این فشار عبور کند.
ناکامی آمریکا در این تحریم به‌دلیل اعمال تحریمها در بخشی نادرست نبود، چرا که ایران در این حوزه به‌شدت در مقابل تحریم آسیب‌پذیر بود و واردات بنزین ایران به‌صورت میانگین سالانه از ۱۳۲۰۰ بشکه در روز در سال ۲۰۰۹ به ۳۹۶۰۰ بشکه در سال ۲۰۱۰ رسیده بود و وابستگی ایران به واردات بنزین می‌توانست برای این کشور دردسرساز شود.
در عوض دلیل اصلی ناکامی این تحریم، عدم درک اهمیت این موضوع بود که ایران می‌تواند به زنده نگه‌داشتن حمل‌ونقل جاده‌های خود ادامه دهد و از روش‌های معمول برای فائق آمدن بر مشکل تحریمها استفاده کند.
به‌عبارت بهتر ایران فشار ناشی از منع واردات بنزین را احساس کرد اما آن را قابل مدیریت کردن دانست و از آن عبور نمود.
به گزارش دولت بهار، رهبر معظم انقلاب در سخنرانی چند روز قبل خود بر خنثی کردن تحریمها به عنوان یک اصل تاکید کردند.
نظرات