چشم‌های آبی الجزیره

وقتی «تاکر کارلسون» علت میزبانی قطر از رهبران حماس را جویا می‌شد، سرزنش و انتقاد در کلامش موج می‌زد. اما نخست‌وزیر «محمد بن عبدالرحمن آل ثانی» با اعتماد به نفس و تسلط پاسخ داد: «این کار را به درخواست ایالات متحده انجام می‌دهیم». 

شش ماه بعد ارتش اسرائیل، بچه مثبت خاورمیانه را تا سر حد مرگ ترساند و چشم‌های آبی الجزیره را خیس کرد. اهالی شبه‌جزیره ناباورانه می‌پرسیدند: آیا این حمله با چراغ سبز پرزیدنت ترامپ انجام شد؟ پاسخ معلوم بود اما آن‌ها ترجیح دادند تا برای شنیدن یک جمله از او ثانیه شماری کنند و مدتی دیگر به زندگی در رویای شیشه‌ای ادامه دهند. 

در حالی که رسانه‌ها به حساب‌های کاربری رئیس‌جمهور آمریکا چشم دوخته بودند، کاخ سفید خبرنگاران را فراخواند. از آن لحظه، دو ساعت طول کشید تا «کارولین لویت» برای انجام ماموریت دشوار وارد سالن شود. سخنگوی کاخ سفید از خبرنگاران بابت معطلی یک ساعته عذر خواست و سپس با صورتی پر از حرص و جوش، بیانیه‌‌ای تلخ و غیرقابل دفاع را قرائت کرد. واشنگتن پشت ‌تل‌آویو درآمد و قلب کوچک قطر شکست. 

یک هفته پیش از حمله نیابتی آمریکا به دوحه با عبور از آسمان عربستان، نخست وزیر اسپانیا به روزنامه گاردین گفت: «واشنگتن مشغول نابود کردن نظمی است که خود پس از جنگ جهانی دوم بنا کرد». در حالی که ایران ظرف ۱۵ سال گذشته بخش مهمی از روزهای سخت خود را سپری کرده و در آستانه یک تعیین تکلیف تاریخی قرار دارد، کشورهای حوزه خلیج فارس باید آغاز روزهای دشوار خود را به رسمیت بشناسند. 

خانم لویت در جریان نشست خبری خود ۵ بار دیگر مجبور شد به متن بیانیه مراجعه کند و عینا از روی آن بخواند. او اجازه نداشت حتی یک کلمه کم و زیاد کند. هر بار که یک خبرنگار سوالی درباره دوحه می‌پرسید، کارولین بی‌اختیار چشم غره می‌رفت، شانه‌هایش می‌پرید و خنده‌ای عصبی روی صورتش نقش می‌بست. 

افراط نتانیاهو در استفاده از عنصر غافلگیری، این حربه را به مرور از معنی تهی و کلیشه اسرائیل را تشدید کرده است. برای نخستین بار پس از حمله هفت اکتبر تیر اسرائیل به خطا رفت و صحنه‌ای که قرار بود نمایش قدرت باشد، به عقب‌نشینی و رسوایی ختم شد. کاخ سفید قول داد که این اتفاق دیگر تکرار نمی‌شود؛ قول و قراری که فقط تا چند لحظه قبل از خیانت بعدی دوام دارد.