شهر سوخته دیگر نمی‌خواهیم
به گزارش دولت بهار، محمدکاظم کاظمی، شاعر و نویسنده افغانستانی گفت: چند نوبت کارشناسان انگلیسی و امریکایی برای تعیین خط مرزی و دبی آب در منطقه حضور پیدا می‌کنند. بعد از آن قرار داد هم موضوع محل مناقشه بوده است تا اینکه قرارداد سال ۵۱ به امضا می‌رسد.
کاظمی گفت: آنچه در اسناد تاریخی آمده این است که موضوع رود هیرمند بیشتر به نفع افغانستان بوده است. در دو مرحله قرارداد مرتبط با هیرمند به نفع افغانستان بوده است، اما باز هم علی رغم آنکه قرارداد به نفع آن‌ها بوده، اما برخی گروه‌ها و افراد در افغانستان کارشکنی می‌کنند و می‌گویند این قرارداد به نفع ما نیست. حتی موسی شفیق، نخست وزیری که در سال ۵۱ قرارداد را از طرف افغانستان امضا می‌کند تحت فشار مجلس افغانستان قرار می‌گیرد که چرا تو قرارداد را امضا کردی؟! ولی واقعیت این بود که قرارداد خوبی به نفع افغانستان امضا کرده بود.
وی در پاسخ به اینکه چه چیزی میان ایران و افغانستان وجود داشته که با وجود قطع آب و بحران‌های پیش آمده، اما موجب نزاع نشده است؟ گفت: بنظر می‌رسد ما در واقع ساکنان یک موقعیت مشترک هستیم و از لحاظ طبیعی، زبانی و فرهنگی، مرزی بینمان وجود نداشته است.
کشور‌ها با اقیانوس‌ها و کوه‌ها یا اختلافات قومی، زبانی، دینی جدا می‌شوند، در منطقه ما در سیستان ایران و سیستان افغانستان و نیز در خراسان ایران و ولایت‌های افغانستان رودخانه‌ای بینشان نیست و تفاوت زبانی ندارند و پوشش‌های یکسان وجود دارد و این‌ها تاثیر می‌گذارد بر همسویی و همدلی ملت‌ها و اینکه مناسبات به سمت تیرگی نرود.
کاظمی تاکید کرد: میتوان گفت حتی، هیرمند نقطه وصل بوده و تنها و بزرگترین رودخانه فلات ایران بوده است و هیرمند نقطه مثبت تاریخ دو کشور و در اسطوره‌های ما مطرح است، هامون، سیستان و این‌ها چیز‌هایی است که میتوان به آن چنگ بزنیم و دیپلماسی آب را با آن به سمت گشایش ببریم.
کاظمی تصریح کرد: آنچه در عمل اتفاق افتاده، خشکسالی‌ها باعث کمبود آب شده، اما در زمان دولت «کرزی» همزمان با موضوع خشکسالی اگر نگوییم روشی خصمانه، اما شیوه‌ای نامهربانانه در پیش گرفتند. در ادامه در زمان دولت‌های طالبان نیز این نامهربانی اتفاق افتاده و حتی سوء استفاده از آب بوده است و بخشی از این آب منحرف شده است.
کاظمی در ادامه به واکنش‌ها در فضای مجازی درباره حقآبه هیرمند اشاره و تاکید کرد: میان فعالان شبکه‌های اجتماعی در هر دو طرف برداشت‌های اشتباهی وجود دارد.
به گفته وی، در افغانستان عده‌ای معتقدند همه آب هیرمند سهم افغانستان است، چون در کشور آنهاست و حق آنهاست که مثلا آب را بفروشند، اما باید به آن‌ها گفت، در مورد هر رودخانه ای، کشوری که در مسیر رودخانه قرار دارد هم باید از آن بهره‌مند شود و این حق را دارد، مثلا «رود نیل» از سودان سرچشمه می‌گیرد، ولی رود نیل در دنیا به نام مصر شناخته می‌شود؛ سرچشمه نیل در مصر نیست بلکه به این کشور جاری شده است. یا «رود فرات» از کوه‌های ترکیه سرچشمه می‌گیرد و عراق هم از این رود سهم دارد.
وی با اشاره به خاطراتش از سفر به سیستان و بلوچستان گفت: به سیستان رفته ام، دیده ام بی آبی چه بلایی بر سر منطقه سرسبز سیستان آورده است و کشتزار‌ها و باغ‌های آن نابود شده است، کسی که با این تاریخ پیوند دارد، دوست ندارد، آنچه بر سر شهر سوخته آمد، بر سر شهر‌های کنونی بیاید و تاکید می‌کنم کسانی در افغانستان این تصور را دارند، تصورشان غلط است.
وی ادامه داد: در ایران هم، این تصور غلط است که این آب سهم هامون است و رودخانه هیرمند در افغانستان استفاده و کاربردی ندارد، این رود هزار کیلومتر جاری است و در آنجا هم، کاربرد آب شرب و کشاورزی است و چند ولایت از آن استفاده می‌کنند.
وی تاکید کرد: هرکدام که فکر کند همه آب سهم اوست در اشتباه است.
کاظمی به مخالفت‌های سازمان یافته در افغانستان علیه ایران اشاره کرد و افزود: در سال‌های گذشته در افغانستان گروه‌های تشکیلاتی و سازمان یافته علیه ایران عمل کرده اند و اکنون هم فعال هستند و در ایران چنین تشکل‌هایی بر علیه کشور افغانستان فعال نیست.
وی در پاسخ به پرسشی درباره دلیل و پشت پرده رجز خوانی، اتهام زنی‌های خارج از اخلاق برخی چهره‌های افغانستانی طالبان علیه مسلمانان ایرانی، تاکید کرد: ملت‌های ما همیشه در کنار هم بوده اند و وجود برخی سنگ اندازی‌ها و رجز خوانی‌ها نشان دهنده خواست ملت افغانستان نیست و این تصور فقط توسط برخی افراد خاص مطرح می‌شود.
وی رفتن آمریکایی‌ها و سقوط دولت قبلی و خلع سلاح ارتش افغانستان را یک پروژه نام برد که در مسیر مذاکرات آمریکا با طالبان و دولت افغانستان شکل گرفت و افزود: طالبان تصور قدرت را دارد که فاتحان این نبرد بوده اند و می‌گویند، چون با تعدادی موتور سوار کابل را گرفتیم می‌توانیم جهان را هم بگیریم؛ ولی این رجز خوانی‌ها غرور کاذب است.
نظرات